Michel Bisceglia (1970) is een veelzijdige Belgische pianist, hij heeft Italiaanse roots en werd beïnvloed door jazzpianisten als Lennie Tristano en Keith Jarrett maar ook door Mozart, Rachmaninov en Strawinsky. Zijn voorliefde voor jazz en klassiek zijn duidelijk te horen in zijn muziek. Twintig jaar geleden richtte hij zijn eigen trio op waarmee hij nog steeds speelt, Werner Lauscher op contrabas en Marc Lehan op drums. Hij is ook druk doende met filmmuziek, zowel als componist maar ook als arrangeur, orkestleider en dirigent.

In dit album is Bisceglia op 6 nummers te horen met zijn vaste trio en dat klinkt prima, maar op de overige 4 nummers zorgt het Hongaarse Studio Orkest voor een soort van schmierige begeleiding die de muziek volkomen verpest, als er al zonodig strijkers e.d. nodig waren dan is er in de Lage Landen wel iets beters voorhanden dunkt mij. Een album dus dat in twee gedeeltes uiteenvalt, waarbij het na beluistering volstrekt onduidelijk is waarom deze Hongaren zijn ingehuurd, bovendien opgenomen in Budapest en dus later eraan geplakt hetgeen wel is te horen door het gebrek aan coördinatie tussen het trio en het orkest. Gelukkig geen uitgekauwde nummers uit het American Songbook maar fris en nieuw materiaal van Bisceglia. Als alle nummers waren vertolkt door het trio dan was dit een prima cd geworden waarnaar het aangenaam luisteren is, helaas is de waarheid anders.

Jan van Leersum.